Reisblog: afdaling in Harwood Hole

Harwood Hole, dé plek waar Pepijn al zoveel over heeft verteld en waar hij al een halfjaar naar uitkijkt om weer naar terug te gaan. Harwood Hole is een 200 meter diepe grot, een grote toeristische attractie om naar te kijken. De meeste mensen doen dit door eromheen te wandelen en in te kijken, wij doen dit door erin te abseilen en te canyoningen in de grot. We doen een korte training de avond ervoor met iedereen die meegaat, omdat we een ander afdaalapparaat moeten gebruiken dan we gewend zijn.

Waaaah, daar staan we dan, bovenaan het grote gat. We zijn niet de enigen die bedacht hebben om vandaag de grot in te gaan, want er zijn nog twee andere groepen. Het is dus even wachten geblazen. Hoe langer we moeten wachten, hoe spannender ik het vind worden. Doordat er meerdere groepen zijn, hebben we ook twee touwen die uitgehangen kunnen worden. Ik bevind me op het ene touw, Pepijn op het andere, en daar gaan we. Ik moet enorm veel moeite doen om überhaupt naar beneden te komen, omdat het touw zo zwaar is. Weer even een reminder dat ik meer naar de sportschool moet. Maar wauw, wat een ervaring. Ongelooflijk mooi om rond te kijken. Onderweg even zwaaien naar een skelet dat ze hebben opgehangen en weer verder. Voor lange tijd denk ik dat de anderen die al beneden zijn, om het hoekje staan. Later blijkt dat ze de hele tijd hebben staan kijken, maar zo klein waren dat ik ze gewoon niet kon zien. Bizar, bizar, bizar. Eenmaal beneden, vol enthousiasme, kijk ik omhoog. Wow, helemaal daarboven, 180 meter omhoog, daar hingen we net nog.

Maar het avontuur zit er nog niet op. Onder de grond gaat een canyon verder die ons naar de uitgang van de grot brengt. Hoofdlampjes op en gaan. Al abseilend, springend en kruipend vervolgen we onze weg. We komen langs prachtige stalagmieten en stalactieten. Jaaaa, daar is het licht! Nog steeds vol verwondering van alles wat we zojuist hebben gedaan en gezien, stap ik uit de grot. Wow, wow, wow, wat was dit vet!