We zijn weer onderweg. De medicatie slaat aan en ik voel me stukken beter. Ook de dokter is tevreden en geeft aan dat ik zonder extra risico's door mijn kwaaltjes veilig kan gaan stijgen.
Gelukkig was het niet de langste tocht, want we merkten beide dat we toch nog erg snel vermoeid zijn. Maar we zijn ook al snel heel blij dat we weer door kunnen lopen, want wat een prachtige uitzichten! We komen langs blauwe meren en zien tal van bergtoppen. We passeren de Thokla Pass (4830 m). Niet een van de drie hoge passen die we gepland hadden, maar hey, we zijn weer onderweg en we hebben een pas gelopen.
Ook komen we voorbij de Everest Tombstones. Een indrukwekkende herdenkingsplek voor mensen die zijn overleden op de Mount Everest. Er is een veld met steenmannetjes die mensen hebben gebouwd ter nagedachtenis aan overleden personen. Net buiten dit alles, achter een paar rotsen, is een prachtig uitzicht. Pepijn zoekt hier een mooi plekje uit en bouwt zijn eigen steenmannetje voor zijn overleden vriend. Een mooi, bijzonder en emotioneel moment.
Na een niet al te lange tocht komen we bij ons tea house. Fijn, want ik moet nodig naar het toilet. Naar het toilet gaan wordt alleen een steeds groter uitdaging. Zoals ik eerder schreef, zijn het allemaal gaten in de grond die doorgespoeld worden met losse bakken water die er naast staan. Hier wordt nogal wat mee geknoeid (althans ik hoop dat het water is), maar dat betekent dus ook dat de vloer nat wordt. Nu raad je het al, met de koude temperaturen van hier bevriest alles. Je staat dus als het ware op een ijsbaan waar je ook nog eens je balans moet houden als je hurkt om je behoefte te doen. Soms zou het handig zijn om een man te zijn.
We eten onze lunch en nemen weer rust (met een stiekem middagdutje). Zoals het er nu naar uitziet, kunnen we morgen weer op pad voor het echte werk.
