Yes yes yes. We gaan naar Everest Basecamp. Iets waar Pepijn al dagen naar uitkijkt. Afgelopen dagen hebben we uitgevonden dat noodle soup echt een perfect ontbijt is. Je wordt koud wakker, kunt meteen opwarmen en hebt genoeg voedingsstoffen voor de inspanning die je gaat leveren. Ook voor deze dag hebben we dit dus weer besteld. Bij Pepijn gaat dit alleen niet zo soepel naar binnen. Het lijkt weer minder goed te gaan dan gisteren. Alle vrolijkheid en enthousiasme is er vanaf.
Op de vraag of het wel goed gaat zegt hij dan wel niet top, maar niet gaan is geen optie. Ik voel me daarentegen juist top ten opzichte van afgelopen dagen. Niet geheel klachtenvrij, maar wel weer klaar voor avontuur. Ik sta klaar met mijn dagrugzak op mijn rug. Er wordt geopperd dat Hero deze wel voor mij kan dragen, gezien de andere spullen niet mee hoeven vandaag. Mij lijkt dit niet nodig, maar wanneer het 3 tegen 1 word geef ik me er toch maar aan over.
Het eerste stuk van de trail gaat mij dan ook goed af. Pepijn daarentegen voelt zich beroerd en gaat op een steen zitten. We zijn deze dag om 05.45 opgestaan, dus toen we zijn vertrokken was het nog erg koud. Waarschijnlijk hadden Pepijns koude vingers ervoor gezorgd dat hij duizelig werd. Gelukkig is de zon weer met ons, en hebben we die net bereikt wat Pepijn helpt opwarmen. Het stuk erna gaat dan ook beter. Ik merk aan mijn ademhaling dat we weer hoger komen en ook voor mij wordt de tocht weer wat zwaarder. We houden elkaar op de been en there we are: EBC oftewel Everest Basecamp.
Blij als we zijn lopen we rond over het terrein. Gezien het niet het seizoen is om de Mount Everest te beklimmen staat er geen tentenkamp opgebouwd. Eigenlijk kijken we dus gewoon naar een paar stenen met wat vlaggetjes haha. De rest stellen we ons er maar bij voor. We lopen nog een stukje naar beneden om bij de ijsrotsen te kunnen kijken. Zittend op een steen luister ik naar het ijs dat kraakt en soms afbreekt, heerlijk.
Tijd voor de terugweg. In het originele programma zouden we slapen op de lunchplek. We hebben ervoor gekozen weer af te dalen tot ons startpunt, om op dezelfde hoogte te kunnen slapen. Hiermee hopen we mogelijke hoogteziekte te kunnen voorkomen. Op het moment dat we terug zijn bij onze lunchplek hebben we het beide helemaal gehad. Ik ben moe van het hiken en Pepijn vindt het ook wel welletjes geweest, ondanks dat het beter gaat dan de start van de dag. We zetten ons er overheen en patrouilleren ook het laatste stuk terug naar Lobuche. Het is al laat in de middag dus we kunnen direct eten bestellen. Iets waar ik echt niet op zit te wachten. Ik ben zo moe dat ook mijn hele eetlust is verdwenen. Na een half bordje eten is het welletjes geweest en duik ik mijn bed in om wat bij te slapen.
