De laatste dag is aangebroken. Geen wolkje aan de lucht en wederom een heerlijk zonnetje. Door de bomen heen vangen we de laatste glimp op van de Mount Everest. Vanuit het opruimingsproject is het mogelijk om een zak van 1 kilo afval van Namche Bazaar mee te nemen naar Lukla. Hier dragen we graag een steentje aan bij. Chandra neemt een zak mee, ik 2 en Pepijn 4. Het is mooi om te zien dat wij niet de enige zijn die meedoen, maar dat bijna iedereen die naar beneden loopt een zakje aan zijn rugzak heeft hangen. Op een rustig relaxed tempo lopen we naar onze lunchplek toe.
Voor het laatste deel moet Pepijn weer even uit zijn middagdutje ontwaakt worden. Hero doet dit maar al te graag door even aan zijn benen te trekken en in zijn buik te porren. Pepijn besluit er met Hero zijn tas vandoor te gaan, tot groot genot van Hero en de andere mensen op het terras. Hero neemt Pepijns rugzak en gaat er achteraan. Chandra en ik lopen weer op ons relaxte tempo een stukje verder op. Ik vind het heerlijk om alle verbaasde gezichten van de voorbijgangers, met name locals, te zien die vervolgens overgaan in een lach. Een blanke blonde jongen met een tas op zijn hoofd en een kleine Nepalees met een rugzakje er achter, daar klopt iets niet. We lopen voorbij een afgelegen houten hutje waar Hero in de deuropening staat te wenken dat ik naar binnen mag komen. Verbaasd loop ik naar binnen en zit Pepijn hier al op een bankje en staat er een vrouw achter de kachel met een theepot op. Zo zitten we ineens bij Hero's zus op de koffie. Een bijzondere, maar mooie ervaring. Je ziet de speleten naar buiten zitten tussen de houten planken van de muren. In het dak zitten gaten en hangt een zeil onder, waarschijnlijk ook ter isolatie. Er is verder vrijwel niets in het huisje dan de kachel en de bankjes. Gek genoeg staat er wel een flatscreen tv aan wat geheel in contrast staat met de rest. Er huppelen nog twee kinderen rond die aan het spelen zijn. Hartelijk danken we de vrouw voor haar gastvrijheid en vertrekken voor het allerlaatste stukje.
Mocht het met Pepijn als canyongids niets meer worden, heeft hij hier zijn nieuwe roeping gevonden. Ook het laatste stuk naar Lukla draagt hij onze bagage. Bij velen tovert dit een lach op het gezicht. Ik probeer ook de tas een stukje te tillen. Nog meer respect voor al die porters die hier dagen mee rondlopen.
De laatste avond met Chandra en Hero is aangebroken. Het is traditie om de trekking met een gezamenlijk diner af te sluiten. Met zijn vieren spelen we heel wat potjes kaarten, genieten van een lekkere maaltijd en drinken wat biertjes. Voor ons is dit iets vrij 'normaals', maar voor hen zeer uitzonderlijk. De kosten hiervoor kunnen ze zelf namelijk niet dragen, dus trakteren wij ze op de biertjes. Het is heel mooi om te zien hoe ze van de avond genieten. In het tea house is ook een Indiase groep die net klaar zijn met de Everest Trekking en vieren dit uitgebreid. Er staat een box met muziek en iedereen is aan het dansen. Ze nodigen ons uit om mee te doen, waarna ook wij de dansvloer opstappen. Hero gaat helemaal los en laat zijn beste dansmoves zien. Ook Chandra staat met een big smile en wij genieten van alle vreugde om ons heen. Een topafsluiter van de trek.
