In het ochtendzonnetje vertrekken we weer voor onze tocht vandaag. We stijgen eerst een stuk, wat we vervolgens weer afdalen met nog wat extra meters. Onze lunchplek is namelijk op 3200 meter, 200 meter lager dan onze slaapplek van afgelopen nacht. We blijven ons verwonderen over alle porters die met zware bepakking door de bergen lopen. Op de lunchplek besluit Pepijn te ervaren hoe het is om met deze bepakking op je hoofd te lopen. Pepijn is nog niet helemaal tevreden over zijn test, want hij heeft nog niet op het 'echte' pad gelopen. Hij gaat voor ronde 2 en loopt een stukje over het bergpad omhoog. En zoals gedacht: toch wel zwaar. Hero loopt er met een grote lach achteraan met de lichte dagrugzak van Pepijn. Ook Chandra, de andere omstanders en ik lachen om het beeld van de omgedraaide rollen.
Het laatste deel van de tocht is, omdat we eerst 200 meter gedaald zijn, 600 meter stijgen. Ik merk dat de lucht droger wordt en mijn kuiten voelen soms de (gelijkmatige) hoogtestijging. Ook Pepijn krijgt een drogere keel en we horen veel mensen om ons heen hoesten. Desondanks hebben we zonder al te veel moeite onze volgende overnachtingsplek bereikt: Tengboche. Ons kamer wordt gewezen en we hebben uitzicht op de Mount Everest, jippieee.
Omdat het pas 12.30 uur is bij aankomst, neemt de gids ons nog mee voor een bezoek aan de grootste gompa van de regio. Een klooster genaamd Tengboche Monastery. Bij aankomst beginnen de monniken bijna aan hun gebed. We trekken onze schoenen uit en gaan zitten op de matten die tegen de muren liggen. Het klooster is vol schilderingen en voorin een soort altaar met allemaal beelden en versieringen eromheen. Er luidt een soort gebrabbel door een box. Nou ja, voor ons klinkt het als gebrabbel, wat klinkt als "hammahmah," maar voor hen is het het gebruikelijke gebed. Volgens Pepijn klonk het als dieren die ze aan het verdrinken zijn, dus stel je daar maar iets bij voor.
We vonden dat we een lekker taartje hadden verdiend, dus zijn we dat gaan eten bij het bakkertje (wat tevens ook het enige is buiten ons tea house en het klooster). Op de kaart bekijken we waar we zijn, wat we al gelopen hebben en wat ons nog te wachten staat. Bij het afrekenen snap ik weer even niets van al dat Nepalese geld. Uiteindelijk blijkt dat we 10 roepie te weinig hebben. De vriendelijke man zegt dat dit geen probleem is, maar we brengen hem toch nog 50 roepie die hij blij ontvangt. De portemonnee blijkt dan ook leger te zijn dan we dachten, hoe kan dat? Na even nadenken komen we erachter: Pepijn heeft zijn sokken gekocht van het contactgeld dat niet was meegenomen in de berekening. De komende 11 dagen is het niet mogelijk om te pinnen, dus moeten we op de centen letten.
