Het is vandaag weer een acclimatisatiedag. Een die ik wel nodig lijk te hebben. Ik merk dat de lucht droger wordt, ik vermoeid ben en hoofdpijn heb. Om ons voor te bereiden op de hoogte van de komende dagen bezoeken we vast een uitzichtpunt van 5000 m.
Met frisse tegenzin sta ik op, letterlijk. Het is ijskoud. Met mijn dikste kleren, donsjas, fleecebuff en muts eet ik mijn ontbijt. Terwijl mijn tenen nog half bevroren zijn, stap ik in mijn wandelschoenen, trek handschoenen aan en ben klaar voor vertrek. De kou verdwijnt snel door de inspanning die we leveren. De donsjas kan dus uit en hup, we gaan weer door. Dat 'hup weer door' valt me steeds zwaarder. Ik voel mijn hartslag snel omhoog gaan. Hoe hoger we komen, hoe meer last ik krijg van mijn ademhaling. Met genoeg pauzes bereiken we uiteindelijk de top, en het was het waard! We kijken helemaal rond naar besneeuwde toppen. Er staat hier een frisse wind, dus de kou slaat weer snel toe. Ook heb ik nog steeds niet heel veel energie en last van de droge lucht. Op naar beneden dus. Pepijn en Hero racen tegen elkaar naar beneden. Zelfs op slippers is Hero sneller. Ik doe alles op mijn gemak en heb medelijden met de mensen die hijgend omhoog lopen. Het laatste stuk lopen we weer gezamenlijk, waar ik weer steeds vrolijker word. Ik kan beter ademen en Hero loopt achter me te neuriën, zingen en vrolijke geluidjes te maken.
Met lunchtijd zijn we terug in ons tea house en hebben de hele middag vrij te besteden. Het liefst zou ik een middagdutje doen, want ook de hoofdpijn begint weer terug te komen. Ik vecht tegen mijn vermoeidheid en besluit dan toch een powernapje te doen. Goede keus, want voel me erna een stuk beter. Toch lijkt mijn lichaam de hele middag nodig te hebben om te herstellen. Tot mijn frustratie (maar ook met een lach) zie ik onze gids ook een middagdutje doen, dan kan ik dat dus ook gewoon doen voortaan.
