We zitten aan het ontbijt, waar ik met ontzettend veel tegenzin naar staar. Op de vraag: 'Gaat het wel goed?', kan ik alleen antwoorden met een paar tranen en het gegeven: 'Ik vind het niet meer leuk'. Later ging ik verder nadenken. Vind ik het dan echt niet meer leuk? Jawel, ik vind het fantastisch, maar heb het op dat moment gewoon even gehad en voel me niet goed. Daarnaast wil ik Pepijn niet teleurstellen die vol energie en enthousiasme naast me zit.
De dag bestaat uit twee onderdelen: op onze volgende slaapplek (Chhukhung) zien te komen en een uitzichtpunt bezoeken op 5300 m. Voor mij lijkt dit op dat moment een onmogelijke opgave te zijn, maar ik wil het toch proberen. Onze lunch zal namelijk in Chhukhung zijn, dus mocht het echt niet lukken, kan ik de middag overslaan. Zo gezegd, zo gedaan, we zijn onderweg. Een paard op de route is het er nog even niet mee eens dat Pepijn er ook is, dus probeert hem er met zijn kont af te duwen. Sterke jongen als Pepijn is, laat hij zich natuurlijk niet van de weg slaan, maar zet daarna toch maar een stapje opzij.
Belabberd kom ik aan in Chhukhung, Pepijn nog steeds vol energie. Ik baal ontzettend hard dat het niet loopt zoals ik zou willen en ben helemaal op. Ik zit ook echt niet te wachten op lunch, dus besluit deze een uurtje uit te stellen zodat ik misschien wat kan opknappen. Dit is natuurlijk vergane glorie, en ik lig de rest van de dag ziek in bed.
Pepijn hiked samen met Chandra en Hero naar Chhukhung Ri, het uitzichtpunt dat op het programma stond. Vol enthousiasme en prachtige foto's komen ze terug, en kan ik ondanks alles toch een beetje genieten van de grote glimlach op Pepijns gezicht.
Etenstijd, weer geen trek. Ik heb de lunch al overgeslagen, dus moet iets eten. Op advies van Chandra wordt dit knoflooksoep met momo's (wat trouwens echt het beste is wat we hier ontdekt hebben). Met pijn en moeite gaat de soep erin. Snel weer naar bed en morgen weer fit!
